Hoewel je Simons verhaal niet hoeft te kennen om zijn werk te smaken, heeft het syndroom van Usher, dat hem langzaam meer slechtziend maakt, invloed op zijn werk. Zijn grafiek is ruw afgewerkt, maar dit gevolg van zijn aandoening weet hij op een sterke manier om te buigen tot een positieve vormelijke kwaliteit. Bovendien zijn ‘zien en slecht zien’ en ‘ het overwinnen van obstakels bij kijken’ een terugkerend thema in zijn werk. Zijn grafiek balanceert tussen ‘zwart op wit’ en ‘wit op zwart’, tussen positief en negatief, tussen oppervlakte- en dieptewerking en tussen scherpe en onscherpe waarneming. Simons werk stimuleert ons om intenser te kijken dan gewoonlijk, maar doet ons tegelijk botsen op de grens van het zichtbare.